Frédéric Vandenberghe-Debruyne
Ben je trots om vrachtwagenchauffeur te zijn? Wat maakt jouw job zo uniek en wat vertel je aan je vrienden over je job?
Vrachtwagenchauffeur wordt je niet. Dat ben je, dat moet in je bloed zitten. Er is nog geen enkele dag voorbij gegaan dat ik met tegenzin in de vrachtwagen gestapt ben. Ik rijdt met een mercedes actros. We rijden hoofdzakelijk voor de bouwsector. Zo rijdt ik met veel plezier met een baché, platte kar of uitzonderlijk vervoer. Iedere dag kan zo verschillend zijn.De 'meeste gepassioneerde chauffeur' is uiteraard een zeer gemotiveerde chauffeur. Wat is het geheime ingrediënt in jouw dagelijks enthousiasme? Hoe komt het dat je graag vrachtwagenchauffeur bent én wilt blijven?
Ik bekijk mijn werk als hobby. Ok. Het is een zware job die onderbetaald is. Als we goed willen verdienen moeten we 15 u werken. Maar wie kan er zeggen dat ze alle vrijheid hebben. Ik stap smorgens in mijn kantoor, lekker muziekje aan. Cb aan om collega's te begroeten, ik vertrek en kijk de ganse dag naar de mooisre tv die er is. Ik zie de zon opkomen en ondergaan. Ik kom in contact met boeiende en ook ergerlijke mensen. Ik kom op mooie plaatsen en veel minder mooie plaatsen. Maar iedere dag is een avontuur. Dit maak je in een fabriek niet mee.De ‘meest gepassioneerde chauffeur’ is per definitie ook een verkeersveilige chauffeur. Hoe verwezenlijk jij dit in de praktijk?
Ik rij al 20 jaar met de vrachtwagen. En heb nog maar 1x een ongeval gehad dat mijn fout was. Mijn remorque per totale gereden door halvering in slaap te vallen toe ik nog internationaal reed. Dit maak ik nooit meer mee. Hou afstand. Neem je tijd( liever 5km/u trager rijden dat iemand aanrijden). Ben je moe, neem dan 15min een powernap. Achter mijn stuur ben ik baas, over da vrachtwagen, over de lading en over jezelf.Als vrachtwagenchauffeur heb je een geweldige en variërende job. Welk unieke gebeurtenis maakte jij ooit mee? Kon jij ooit op een uitzonderlijke manier de passie voor jouw job tonen?
Ik reed op een maandagmorgen rond 03u op de A1 in Antwerpen. Toen er plotseling vanop de oprit een zware landrover kwam opgereden. Hij probeerde aan hoge snelheid mij rechts voorbij in te halen. Toen hij voorbij kwam reed hij van 4de vak direct naar 1ste vak en botste hij daarbij op de middenberm. Toen kwam hij terug voor mij rijden. Ik had mijn snelheid al aangepast naar 70. Plotseling remde hij uit het niets, waarschijnlijk in de hoop dat ik vol op hem ging rijden. Toen hij zag dat dit niet lukte, schzurde hij er vandoor. 500 meter voor mij reed er een tankwagen met chocolade, de landrover coupeerde de vrachtwagen, ging direct vol in de remmen en de vrachtwagen kantelde voor mijn neus. Niemand is deze ochtend gewond geraakt. Maar toen ik de auto van de zwaar verhakelde landrover opendeed, zat daar een zwaardronken 15 jarige jongen in. Hij had ruzie gekregen thuis, heeft een paar flessen martini leeggedronken, heeft de autosleutels gepikt van zijn schoonmama en is ermee gaan joyriden met de bedoeling om zelfmoord te plegen. De jongen had blijkbaar zware psychische problemen. Dit is mij altijd bijgebleven hoe gevaarlijk onze job kan zijn. Het mooiste moment vond ik toen ik eens meegereden heb in een truckrun, ten voordele van gehandicapte kinderen. En ze mochten meerrijden in de vrachtwagen. Hen het gevoel van blijdschap te geven. Zulke dingen maken onze job mooi.